مصباح

از امیر المومنین (ع) روایت شده که چون  حضرت محمد(ص) متولد شد بت‌ها که بر کعبه گذاشته بودند همه بر رو افتادند و چون شام شد این ندا از آسمان رسید که: ((جَاء الْحَقُّ وَزَهَقَ الْبَاطِلُ إِنَّ الْبَاطِلَ كَانَ زَهُوقًا )) حق آمد و باطل نابود شد همانا باطل نابود شدنی است. و جمیع دنیا در آن شب روشن شد و هر سنگ و کلوخی و درختی خندید و آنچه در آسمان‌ها و زمین‌ها بود تسبیح خدا گفتند و شیطان گریخت و می‌گفت: بهترین امتها و بهترین خلایق و گرامی‌ترین بندگان و بزرگ‌ترین عالمیان محمد(ص) است.
در روایات شیعه و سنی آمده است که آن حضرت فرموده:
ان لی أسْماءٌ؛ أنَا مُحمّدٌ و أنَا أحمَدُ وَ أَنا الماحی الّذی یَمحُوا اللّه بِیَ الکُفرَ وَ أَنَا الْحاشِرُ الّذی یُحشَرُ النّاسُ عَلی قَدَمی و أَنَا الْعاقِبُ و هُوَالَّذِي لا نَبِیَّ بَعْدِی.
برای من چندین نام است:    
یعنی منم محمد؛ منم احمد ؛ منم ماحی؛ یعنی کفر به  دست من از بین می رود ، منم حاشر یعنی مردم در قیامت در حضور من محشور می شوند ، منم عاقب، یعنی پس از همه پیامبران و از نسل آنان به دنیا آمدم و بعد از من پیامبری نیست.